Ülkücü Duruş ve Siyasi Başarı

 

12 Eylül darbecileri tarafından hazırlanan yeni anayasa 7 Kasım 1982 günü halkoylamasına sunuldu.

Sunuldu, sunulmasına ama RED oyu ile ilgili propaganda yapmak, konuşmak, telkinde bulunmak konusunda adı konulmamış bir yasak vardı.

Ki, zaten kimse böyle bir şeye cesaret edemiyordu.

Yapılan isimsiz bir ihbar bile, gözaltına alınıp aylarca işkence görmenize, sakat kalmanıza, belki de ölmenize sebep olabiliyordu.

Ama ülkücüler açık bir şekilde RED oyu için çalışıyordu. Hatta bu yüzden gözaltına alınıp işkence gören ülkücüler de vardı.

Oylama sonucunda yüzde 91.37 kabul oyuna karşılık yüzde 8.63 red oyu çıkmıştı.

Ülkücüler, zalimin safında değil, haklının yanında olmuşlardı.

 

Askeri idarenin demokrasiye geçiş kararıyla birlikte kurulan, Sosyal Demokrasi Partisi, Büyük Türkiye Partisi, Doğruyol Partisi, Muhafazakar Parti ve Refah Partisi ve 428 bağımsız aday darbeci diktatörler tarafından veto edilince seçime Anavatan Partisi, Halkçı Parti, Milliyetçi Demokrasi Partisi girdi.

Olaylar o kadar hızlı gelişmişti ki, yeni bir strateji üretmeye zaman kalmamış ve 6 Kasım 1983 seçimlerinde insanlar üç partiden birini tercih etmek zorunda bırakılmıştı. Darbecibaşı Evren’in son bir hamlesiyle de ANAP iktidar olmuştu.

4 Ay sonra (25 Mart 1984) yapılan Belediye Başkanlığı seçimlerinde bazı partiler MHP’ye yakın isimleri aday göstererek ülkücülerin oylarını almayı hedeflediyse de, Cezaevindeki Başbuğ Türkeş’in kesin talimatı vardı:

Ülkücüler, darbe ürünü sistem partilerine oy vermeyecekti. Birçok yerleşim biriminde ülkücüler bağımsız adaylarla seçime girdi. Sadece ülkücüler değil, diğer idealist fikir adamları da bağımsız aday olmuş ve sonuçta 106 bağımsız aday seçimi kazanarak belediye başkanlığı koltuğuna oturmuştu.

 

Ortaya net bir tavır konulmuştu:

Ülkücüler, bir partiyi desteklemek, kazandırmak, alkışlamak üzere konuşlandırılmış hazır kıta olamaz. Çünkü ülkücülük bir reaksiyon değil, bir aksiyon hareketidir. Yapılan her seçimde bir oy da alınsa, 1 milyon oy da alınsa ülkücüler kendi parti ve adaylarıyla seçime girecekti ve girdi de…

Ülkücü hareket, güçlü olan partiyi/adayı destekleyerek rahat etmek yerine, kendi adayını çıkararak Türk milletine hizmet yolunda elini, kolunu, gövdesini taşın altına koyarak mücadele etmeyi seçmişti.

Mesela, 3 Kasım 1996 tarihinde yapılan ara seçimlerde 3 bin nüfusa sahip olan Adıyaman ili, Besni ilçesi, Suvarlı beldesine bile gelen Başbuğ Türkeş burada düzenlediği bir mitingle vatandaşlara dokuz ışık doktrinini ve ülkücü belediyeciliğin faydalarını anlatarak MHP’ye oy vermelerini istemişti.

Çünkü ancak ülkücü milletvekilleri ve ülkücü belediye başkanları olduğu zaman milli doktrin dokuz ışığın ilkeleri uygulanabilecekti.

Aksi halde, destek verdiklerinin hatalarını, kusurlarını örtmek veya yanlışlarını savunmak asla ülkücülere göre değildi.

…ve bu sayede ülkücüler, yıllarca bölünmeden, parçalanmadan, tek yumruk halinde siyaset sahnesinde bulundular…

 

Son 10 yıl içerisinde, ülkücülerin onlarca partiye dağıldıklarını görüyoruz.

Sokakta gezen farklı partilere ait seçim araçlarının birçoğunda ülkücü sanatçıların müzikleri çalıyor.

Yapılan ittifaktan dolayı MHP’nin adayının olmadığı yerleşim birimlerinde neredeyse bütün partiler ülkücülerin oylarını devşirmeye çalışıyor.

Şahsiyetçiliği de içinde barındıran Dokuz Işıkla kalkınmayı hedefleyen ülkücüler ancak milli ve manevi konulardaki samimiyetinden yüzde yüz emin olduğu ülkücü bir adaya oy verir, çünkü ülkücü insan bir tek oyun bile kendisine yükleyeceği vebali bilir.

14 Mayıs 2023 Genel Seçimlerinin sonuçları detaylı incelendiğinde görülecektir ki, birlik ve beraberliğin sağlanarak ülkücülerin yeniden tek çatı altında toplanması halinde alacağı yüzde 25 – 27 oy ile en az 30 il ve 300 ilçe belediyesini kazanacak potansiyeline sahiptir. Ülkücü duruş ve siyasi başarı budur, gerçek güç budur.

Bu gücün ve dolayısıyla ülkücülerin Türk siyasetindeki öneminin farkına varılması dileklerimle…

 

İmam Hüseyin SAVAŞ

27.03.2024 / AYDIN